Etalages en reclame
Vrijwel overal op het platteland gebruikten de bouwers plaatselijke materialen zoals steen in al zijn vormen, vóór het wijdverbreide gebruik van industriëel vervaardigde componenten aan het begin van de 20e eeuw. Ze hanteerden eenvoudige technieken, vanwege de beperkte middelen die ze tot hun beschikking hadden op het plaateland in deze toen nog onderontwikkelde streken, de moeilijke aanvoer van materialen. en de moeilijkheid om aan materialen te komen.
Metselwerk is van nature enigszins isolerend, maar er zijn verschillende oplossingen mogelijk om deze isolatie te verbeteren; de moeilijkheid bij het ontwerpen van deze verbetering zal zijn om de intrinsieke kwaliteiten van het oude gebouw en met name zijn thermische inertie niet te verliezen.
Les fondations
Op de hellingen werd algemeen eerst ontgraven tot op de harde rotsachtige ondergrond, vanaf daar werd direct met het metselen van de muren begonnen. Zo werd de stabiliteit gegarandeerd.
In de valleien en vlaktes werden de funderingen over het algemeen gebouwd met behulp van grote kalksteenblokken (moellons) met een breedte die groter is dan die van de muren ; ze zijn ingegraven tot een diepte die vaak tussen 0,50 m en 1,00 m ligt.
Differentiële zetting
Funderingen kunnen worden onderworpen aan differentiële zetting ten gevolge van onregelmatige belasting van de metselwerk, of als gevolg van een ongelijkmatige bodemweerstand, met name als gevolg van van de grondwaterspiegel.
De draagkracht van een fundering kan worden verbeterd door ze te verbreden door het storten van beton, of door het gebruik van micropalen als de draagkrachtige laag niet te diep ligt, of door injectie van een grout van microfijne minerale bindmiddelen of bindmiddelen of expanderende hars.
Het ontwerp en de uitvoering van deze technieken moet worden overgelaten aan specialisten en na een precieze diagnose.
Remontées capillaires
Capillair optrekkend vocht is gebruikelijk in het onderste deel van gemetselde muren van gebouwen, het is een gevolg van de combinatie van de poreusheid van de kalksteen en de aanwezigheid van water.
De aanwezigheid van zouten in het bouwmateriaal, die aan het oppervlak van de muur kristalliseren, zorgen ervoor dat het materiaal desintegreert.
Om het metselwerk te beschermen, is het raadzaam om de muren regelmatig te coaten de muren met kalkmortel of verf.
Verschillende methoden kunnen worden gebruikt om het optrekken van vocht te beperken of te stoppen; alvorens de behandelingsmethode te kiezen, is het raadzaam een gedetailleerde analyse van de toestand van het gebouw en zijn materialen te laten uitvoeren.
De bestrijding van optrekkend vocht
Afwatering en ventilatie
Dit traditionele proces bestaat uit het graven van een geul aan de voet van de muren, zodat het water weg kan lopen van de constructie; deze geul is gevuld met steenslag en met steenslag en grind op het oppervlak, waardoor de wanden door natuurlijke verdamping kunnen uitdrogen.
Waterdichte barrière
Dit proces bestaat uit het horizontaal inbrengen van een waterdichte barrière over de volledige dikte van de wand, waardoor de poriën worden onderbroken en het water niet verder capillair kan stijgen.
Deze waterdichte barrière kan bestaan uit een vloeistof (cementmortel met waterafstotend middel, of hars- of asfaltmortel mortel), of een film van ondoordringbaar materiaal (lood, koper (lood, koper, bitumineus membraan, hars…).
Cement, een bindmiddel dat vermeden moet worden in oud metselwerk
De relatief flexibele en vervormbare structuren van oude gebouwen zijn onverenigbaar met cement en hydraulische kalk (HL) omdat die hard, bros en onvoldoende poreus zijn. Deze mortels, ondoordringbaar voor waterdamp, belemmeren de verdamping van het natuurlijke vocht in de wanden, waardoor in combinatie met optrekkend vocht onthechting ontstaat. Gips laat los.
Voor een goed hygrothermisch evenwicht van oude muren moet natuurlijke hydraulische kalk (NHL) of luchtkalk (CL) worden toegepast, zowel voor de metselmortels als voor de voegmortels.
Les murs
Met uitzondering van de huizen met kraaggewelven hebben de meeste franse gebouwen een structuur van metselwerk: deze structuur betreft de dragende muren zowel de buiten- als de binnenmuren.
Muren van gesneden steen komen ook veel voor, vooral bij de luxere en meer monumentale gebouwen, zoals kerken en grote buitenhuizen en kastelen.
Steen wordt gebruikt vanwege z’n drukvastheid, de hoge weerstand tegen compressie.
Soms worden meerdere soorten steen toegepast bij een gebouw.
Het metselwerk van kalksteen of ronde rivierstenen wordt gemetseld met kalk- of gipsmortel. Deze ruwe of ruw behakte stenen van verschillende afmetingen zijn soms soms met elkaar of met kiezels gecombineerd, waardoor ze een heterogeen metselwerk vormen.
De buiten- en binnenzijde van de muur zijn zodanig gevormd dat het oppervlak een mooie homogene laag vormt: om dit te bereiken moet de zichtzijde van de gevelsteen een vlakke kant hebben. Tussen de facings wordt de wand opgevuld met restmateriaal.
Voor voldoende stevigheid en samenhang worden de muren van bescheiden plattelandsgebouwen vaak erg dik, ter compensatie van de kleine hoeveelheid bindmiddel die in de verwerkt in de mortel van de voegen, waarbij kalk of gips die relatief duur is (dunne mortel). De dikte van muren kunnen aan de basis meer dan 100 cm dik zijn, en zelden minder dan 40 cm aan de bovenkant.